Boston en de reis er naar toe

Zondag 13 September 2015

Om 6:15 gaat de wekker maar natuurlijk zijn we al wakker. Dat slapen zit nog altijd niet helemaal goed. De lift is één van de weinige minpunten van dit hotel. Echt een drama om beneden te komen. Aangezien we op de negende verdieping zitten neem je ook niet ff de trap met je koffer. En we hebben ook nog 5 mensen voor ons met koffers. Na 10 minuten gaat Erwin met de rugzakken met de trap naar beneden om vast uit te checken. Uiteindelijk na 25 minuten en tig keer met de lift op en neer ben ik ook met de twee koffers beneden. Hé heerlijk buitenlucht. Op naar de metro om naar Pennsylvania station te gaan. Man wat is het toch heet op die stations. Een gratis sauna hoor. Meestal is het in de metro zelf lekker koel maar deze heeft denk ik geen airco. Gelukkig is het niet ver. We hebben al tickets via het reisbureau dus op naar de koffie en de wachtruimte. Ziet er allemaal luxe uit hoor. Heel anders als de wachtruimtes bij ons. Ja, het is 08.45 en tijd om in te stappen. Wat een beenruimte, je kan een voetenbank uitklappen, het tafeltje klapt niet alleen neer maar kan je ook nog naar je toe halen, je stoelzitting kan je verschuiven, je rugleuning kan bijna helemaal plat. Wat ook diegene voor mij probeert. Helaas heb toch maar gevraagd of hij iets naar voren kan gaan. Ben namelijk het reisverslag aan het bijwerken. Als we dit soort treinen zonder staanplaatsen ook in Nederland hadden waren ook thuis vaker de trein in gestapt. Wat spartaans is het dan bij ons. De trein heeft als eindpunt Boston maar wij moeten er bij Back Bay uit, één ervoor. We zijn zo druk met het verslag. Opeens ziet Erwin Back Bay staan. Hé José hier moeten wij er toch uit. Chips (ik zei wat anders maar dit staat netter) dat is zo. Snel alles in de rugzak proppen en koffers uit het rek tillen. Laat Erwin z’n rugzak nog op een meid haar voeten vallen. ‘Sorry’ Hup snel eruit. Eenmaal buiten beseffen we dat het wel handig was geweest om een kaart van Boston te downloaden. Ja, je ziet wel hé echte autorijders die gewend zijn aan een navigatiemiddel. Dan maar ff vragen want we wisten dat het hotel 1 km van het station verwijderd lag. Een aardig meisje kijkt op haar telefoon waar we naartoe moeten. Helaas voor ons is haar richtingsgevoel niet goed want ze stuurt ons net de verkeerde kant op. Na wederom vragen en een paar kilometer verder (met koffers) zijn we dan toch bij het hotel. Het is een zeer ruime kamer met als zo vaak in USA, twee twijfelaar bedden. Mooi makkelijk om op één bed de koffers te leggen. De badkamer is heel klein en daar komen we later achter als je in het bad stapt om te douchen heeft deze een heel zachte ondergrond. Het is hier zeker 10 graden kouder als in New York dus de jas maar aan. We gaan een rondje lopen op zoek naar een leuke kroeg waar we wat kunnen drinken. Die heb je in de wijk waar wij zitten helaas niet. We komen langs Petit Robert Bistro. Ziet er leuk uit en je kunt buiten zitten. Als de serveerster naar onze tafel komt vraagt ze wat willen eten. Nee zeggen wij alleen wat drinken. Dan moeten we helaas binnen gaan zitten. In de staat Massachusetts mag je alleen alcohol buiten schenken als je er bij eet. Nu begrijpen we ook dat er zo weinig terrassen zijn. Vervolgens was het er zo gezellig dat we er ook maar zijn blijven eten. Op de terugweg nog even langs de supermarkt. Het is niet te geloven daar hebben ze warm eten in vitrine’s liggen. Echt van Italiaans tot aan sushi. Kip in alle soorten en maten. Heerlijk maar daar kwamen wij niet voor. We wilden nog een fles wijn om op de hotelkamer nog ééntje te nemen. Bij het afrekenen vraagt de jongen achter de kassa om mijn id. Ik voel me gevleid zou hij nou echt denken dat ik nog geen 21 ben!! Vervolgens vraagt hij of wij dit mee willen nemen naar het hotel. Dan moet hij het in een bruine zak doen zodat je niet ziet dat het wijn is. Volgens hem zijn er hotels die erg moeilijk doen over het meenemen van wijn/bier.”you must smuggling the wine inside” Oké we hebben dat nooit gemerkt maar we luisteren braaf. Het was een lange dag morgen gaan we Boston verkennen volgens de boeken de meest Europese stad van Amerika. 

Maandag 14 September 2015

Vandaag gaan we de Freedom Trail lopen. Een wandeling van ongeveer 4km door het historische gedeelte van Boston. Met de metro willen we naar het verste punt en dan zo weer terug lopen naar het hotel. We vragen bij de lobby van het hotel welke metro lijn en halte we moeten hebben. En op weg zijn we de metrohalte is nog geen 100 meter bij ons vandaan. Ja en dan een ticket kopen. Welke en van hoeveel??? Allemaal vraagtekens en we komen er niet uit. Later horen we van een stel Amerikanen dat zij er ook niet uit kwamen. PFFF….. zijn we toch niet van die analfabeten met het openbaar vervoer. Er is een aardige oudere mevrouw die ons helpt. Of zij het helemaal goed deed weet ik niet want volgens haar kost elke rit die je maakt 2 dollar 50 per persoon. Dus we nemen één ticket (Charlie geheten) met 5 dollar erop gestort. Als ik er door ben zegt ze tegen Erwin nu jij maar wat hij ook probeert het poortje blijft gesloten. Vervolgens pakt zij haar kaart en scant deze en duwt Erwin door het poortje wanneer zij er gauw achter aan gaat. Niet helemaal hoe het hoort maar we zitten in de metro. De metro gaat niet de Charles rivier over dus gaan we te voet verder om het begin van de Freedom Trail te vinden. Dan staan we op het terrein van de Constitution. Hier moet ergens de USS Constitution schip liggen het oudste intact gebleven oorlogsschip in de Verenigde Staten. Ook hier komt gelukkig weer een dame naar ons toe om te vertellen dat we verkeerd zitten. Wederom zijn we niet de enige het staat zeer slecht aangegeven en haar baas heeft al gezegd als je iemand ziet zoeken loop er even heen en vertel de weg. Als wij het schip uit 1797 gevonden hebben ligt het tussen de steigers. Gelukkig hebben ze binnen in het museum een replica zodat we in ieder geval kunnen zien hoe hij eruit moet zien. De Freedom Trail is makkelijk te volgen. Je volgt een rode lijn (gelegd met rode stenen) op de stoep. Zo zie je alle historische gebouwen. Het is echt net een Europese stad. Er is wat hoogbouw maar niet veel. Al wordt er wel veel gebouwd en helaas hoogbouw. Wij vermoeden dat als je hier over een paar jaar komt de mooie historische gebouwen achter hoge gebouwen schuil gaan. Erg jammer. Ergens in het midden van de route kom je bij Quincy Market. Een langgerekte markthal met alleen maar eetkraampjes. Hier kopen we garnalen zo groot heb ik zie nog nooit gezien en lekker!!! Onderweg zie je vele kerken. Eén kerk heeft niet de vorm van kerken die je normaal hier ziet. Vierkant gebouw zonder toren.Onze nieuwsgierigheid is gewekt  maar even binnen kijken. Hier geen kerkbanken maar loges die familie's kunnen huren. Heel apart maar zeker comfortabel want deze banken of ook stoelen hebben kussens. (zie foto King's church) Als laatste komen we bij Boston Common het oudste openbare park van VS. Daar vlakbij ligt heb ik gelezen het café Cheers van de gelijknamige TV serie. Daar moeten wij natuurlijk wat gaan drinken. Als je de serie kent weet je dat je met een trap naar beneden moet om bij de deur te komen. Yes dit is het echt. In gedachten zie ik Sam, Diane, Norm, Cliff en natuurlijk Carla hier zo bezig. We kunnen aan de bar zitten. Op het bierglas staat zelfs Cheers en natuurlijk op de servetjes Cheers met op de achterkant ‘Where everybody knows your name’. Naast ons zitten Amerikanen die uit Iowa komen. We raken aan de praat en die meneer verteld dat hij hier is voor een 50 jaar geleden schoolreünie van zijn universiteit. Als we willen afrekenen verteld de barjuffrouw dat de meneer uit Iowa betaald heeft voor ons. Zo aardig weer deze Amerikanen. En dit was dan alweer Boston. Morgen op de weg naar Cape Cod.